«Με την χάρη του Θεού άρχισα να τους πυροβολώ». Πως ένας άνθρωπος με το όπλο του έσωσε χίλιους από μια τρομοκρατική επίθεση


«Το μόνο πράγμα που μπορεί να σταματήσει έναν κακό άνδρα με ένα όπλο είναι ένας καλός άντρας με ένα όπλο»

Το μοιραίο βράδυ της 25ης Ιουλίου του 1993, ένας λευκός Νοτιοαφρικανός ιεραπόστολος, ο Charl van Wyk, έγινε αιτία να σωθούν οι ζωές πάρα πολλών ανθρώπων, όταν κατάφερε να σταματήσει τέσσερις άντρες που οπλισμένοι με χειροβομβίδες και αυτόματα όπλα έσπερναν τον θάνατο μέσα σε μία εκκλησία λευκών στο Κέιπ Τάουν της Νότιας Αφρικής. Το αιματηρό περιστατικό έμεινε γνωστό ως η Σφαγή στην Εκκλησία του Αγ. Ιακώβου (Saint James Church massacre). Ο μόνος λόγος που ο van Wyk κατάφερε να διώξει τους δράστες που είχαν πρόθεση εκείνο το βράδυ να σκοτώσουν όσο το δυνατόν περισσότερους από τους περίπου χίλιους ενορίτες, ήταν ότι είχε πίστη. Και ένα όπλο.
 
 Στις 25 Ιουλίου 1993, τέσσερις μαύροι άνδρες του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού της Αζανίας (APLA), της ένοπλης στρατιωτικής πτέρυγας του Παναφρικανικού Κογκρέσου (PAC - του μαύρου ρατσιστικού κόμματος που υποστήριζε ότι ολόκληρη η αφρικανική ήπειρος πρέπει να ανήκει μόνο σε μαύρους), επιτέθηκαν στην Εκκλησία του Αγίου Ιακώβου της Αγγλίας στο Kenilworth του Κέιπ Τάουν, κατά τη διάρκεια της κυριακάτικης λειτουργίας, όταν μέσα στην εκκλησία υπήρχαν περίπου 1.000 άνθρωποι.

Η εκκλησία επελέγη ως στόχος, διότι συχνότατα το εκκλησίασμα αποτελείτο σχεδόν αποκλειστικά από λευκούς. Ο APLA ιδρύθηκε στη δεκαετία του 1960, μετά την απαγόρευση του PAC και άλλων πολιτικών οργανώσεων όπως του Εθνικού Κογκρέσου της Αφρικής (ANC) και του Κομμουνιστικού Κόμματος της Νότιας Αφρικής (SACP). Η APLA υποστήριζε τις επιθέσεις και τις δολοφονίες λευκών νοτιοαφρικανών. Οι περισσότερες από αυτές έλαβαν χώρα στο ανατολικό και δυτικό ακρωτήριο και ήταν τυφλές πράξεις βίας εναντίον λευκών. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '80 η APLA με το σύνθημα του "Μια Σφαίρα για κάθε Άποικο" ("One Settler, One Bullet") άρχισε να δολοφονεί λευκούς αγρότες ...

για να διαβάσετε το άρθρο εδώ

Giorgio Pisanò (30.01.1924 - 17.10.1997)


Ο Giorgio Pisanò γεννήθηκε στη πόλη Ferrara, της Βόρειας Ιταλίας στις 30 Ιανουαρίου 1924. Ο πατέρας του Luigi, είχε σπουδάσει Νομικά και υπηρετούσε σαν Δημόσιος υπάλληλος. Στα πλαίσια των διαφόρων μεταθέσεων του ο Luigi Pisanò βρέθηκε στη Ferrara στις αρχές της δεκαετίας του 20'. Εκεί γνώρισε τη μελλοντική σύζυγό του, εκεί παντρεύτηκε και εκεί απέκτησε λίγο αργότερα το πρωτότοκο Giorgio. Οι υπηρεσιακές μεταθέσεις συνεχίστηκαν και η οικογένεια ακολούθησε αδιαμαρτύρητα τον Luigi Pisanò στις επόμενες μετακινήσεις του.

Στα 1939 ήλθε ο πόλεμος, στη διάρκεια του οποίου, ο νεαρός Giorgio ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στη πόλη του Τάραντα. Στα 1942 σε ηλικία μόλις 18 χρόνων, υπηρέτησε σαν επικεφαλής λόχου άμεσης επέμβασης της GIL. Η αποστολή της μονάδας του ήταν η συνδρομή και ο συντονισμός του άμαχου πληθυσμού στη διάρκεια των εχθρικών βομβαρδισμών. Στις 8 Σεπτεμβρίου 1943 βρέθηκε στη Pistoia στη περιοχή της Τοσκάνης όπου με άλλους νέους επιχείρησε να ξαναλειτουργήσει τα κομματικά γραφεία και παράλληλα να καταλάβει το στρατοπέδο Gavinana που στη πράξη είχε εγκαταλειφθεί από τους στρατιώτες.


Εντάχθηκε εθελοντής στις γραμμές της RSI και έλαβε μέρος σε ένα πλήθος παράτολμων αποστολών, από τη κατασκοπεία και τη συλλογή πληροφοριών, μέχρι πράξεις δολιοφθοράς πίσω από τις γραμμές του εχθρού. Για τις πράξεις του αυτές παρασημοφορήθηκε με το γερμανικό Eisernes Kreuz I και II Τάξεως. Το τέλος του πολέμου τον βρήκε στη Valtellina, αξιωματικό της Xª Flottiglia MAS, εντεταλμένο με ειδικά καθήκοντα της Γενικής Διοίκησης. Στις 27 Απριλίου προσκολλήθηκε στη φάλαγγα Vanna της Συνοριακής Ρεπουμπλικανικής Εθνικής Φρουράς (Guardia Nazionale Repubblicana di Frontiera) αλλά συνελήφθη από τους παρτιζάνους στις 28 Απριλίου 1945 στη Ponte Valtellina. Αμέσως οδηγήθηκε στις φυλακές του Sondrio. Στην πορεία μετακινήθηκε στις φυλακές του Milano, του Spoleto, της Perugia, της Pistoia για να καταλήξει στα αγγλικά στρατόπεδα του Terni και του Rimini όπου παρέμεινε μέχρι 7 Νοεμβρίου 1946.

Η δημοσιογραφική του καριέρα ξεκίνησε  στα 1948 . Δούλεψε σαν συντάκτης και ειδικός απεσταλμένος σε εβδομαδιαία περιοδικά , όπως : "Meridiano d'Italia" - "Settimo Giorno" και "Gente". Υπήρξε μέλος της Κεντρικής επιτροπής και της Εθνικής Διεύθυνσης του νεοσύστατου Εθνικού Κοινωνικού Κινήματος (ΜSI) και στα 1951 υπήρξε ιδρυτής και πρώτος πρόεδρος της Φοιτητικής Ένωσης "Η Νέα Ιταλία" (Associazione Studenti "La Giovane Italia". Στα 1968 έδωσε και πάλι ζωή στο εβδομαδιαίο Candido, ένα περιοδικό, που είχε ιδρύσει ο Giovannino Guareschi και το οποίο είχε σταματήσει να εκδίδεται από τα 1961. 

Στα χέρια του το περιοδικό διέγραψε μέχρι τα 1992 μια πολύ αξιόλογη πορεία κυρίως σαν έντυπο έρευνας πάνω σε σοβαρά πολιτικά κοινωνικά και οικονομικά θέματα. Στις πολιτικές εκλογές του 1972 εκλέχτηκε Γερουσιαστής στις γραμμές του MSI αξίωμα που διατήρησε σε 5 εκλογικές αναμετρήσεις μέχρι το 1992. Υπήρξε μέλος της Κεντρικής επιτροπής και της Εθνικής διεύθυνσης του Ιταλικού Movimento Sociale (MSI) Μετά την έξοδό του από το MSI στα 1991 ίδρυσε στις 25 Ιουλίου 1991 το κίνημα Φασισμός και Ελευθερία και αναλαμβάνει καθήκοντα Εθνικού Γραμματέα.  Στα 1995, μετά τη στροφή του Fiuggi και τον οριστικό μετασχηματισμό του Movimento Sociale Italiano σε Εθνική Συμμαχία (Alleanza Nazionale), ο Pisanò αποφάσισε να συμπαραταχθεί με τον Pino Rauti με απώτερο σκοπό τη διατήρηση του ιστορικού κόμματος της Ιταλικής Δεξιάς, που θα έδινε ζωή στο Κοινωνικό Κίνημα Τρίχρωμη φλόγα (Movimento Sociale Fiamma Tricolore.) Πέθανε στο Milano στις 17 Οκτωβρίου 1997 ύστερα από μακρά ασθένεια.

Έργα του Giorgio Pisanò
  
1. Ιστορία των Ενόπλων Δυνάμεων της Ιταλικής Ρεπουμπλικανικής Δημοκρατίας. Τόμοι 4 (Storia delle Forze Armate della RSI - 4 vol.)
  2. Ιστορία του Φασισμού 1914-1943- 3 τόμοι.(Storia del Fascismo 1914-1943 - 3 vol.)
  3. Το αίμα ζητά αίμα ( Sangue chiama sangue)
  4. Ιστορία του εμφυλίου πολέμου στην Ιταλία 1943-45 3 τόμοι. (Storia della Guerra Civile in Italia 1943-1945 - 3 vol.)
  5. Ο  Mussolini και οι Εβραίοι. (Mussolini e gli ebrei)
  6. Μαύρο φτερό- Ιστορίες και μάχες των Αλπινιστών  στην Ιταλία.Τόμοι 2 (Penna Nera - Storie e battaglie degli Alpini d'Italia - 2 vol.)
  7. Η άλλη όψη του πλανήτη P2 (L'altra faccia del pianeta P2.)
  8. Η δολοφονία Calvi (L'omicidio Calvi)
  9. Το τρίγωνο του θανάτου.( Il triangolo della morte.)
10. Η γενιά που δεν παραδόθηκε.( La generazione che non si è arresa.)
11. Οι τελευταίοι στα γκριζοπράσινα.( Gli ultimi in grigioverde.)
12. Τα τελευταία 5 δευτερόλεπτα του Mussolini. (Gli ultimi cinque secondi di Mussolini.)
13. Εγώ ο φασίστας.( Io, fascista.) 


Γιάννης Μάζης: «Ο Δραγούμης δεν έχω καμία αμφιβολία ότι ήταν ένας πρωτοφασίστας»



Τον Δεκέμβριο που μας πέρασε ο συγγραφέας του βιβλίου «Ίων Δραγούμης ο ασυμβίβαστος», Γιάννης Μάζης, έδωσε μια συνέντευξη στο LIFO και μίλησε για την προσωπικότητα του μεγάλου ιδεαλιστή. Ανέπτυξε από το πως ξεκίνησε να μελετήσει τον Δραγούμη ως και τα βαθύτερα χαρακτηριστικά των ιδεών του και του χαρακτήρα του. Αυτό που αξίζει να σημειώσω είναι ότι ο Μάζης που δεν είναι εθνικιστής, αποδέχεται ότι ο πατέρας του Ελληνικού Εθνικισμού υπήρξε ένας άνθρωπος επηρεασμένος από την νιτσεϊκή σκέψη και την θεωρία του Υπερανθρώπου αλλά και ένας πρωτοφασίστας, δηλαδή ένας άνθρωπος που ανήκε στην πρωτοφασιστική εποχή ή αλλιώς προ του ιταλικού Φασισμού ή του γερμανικού Εθνικοσοσιαλισμού. Σε πείσμα των καιρών, συνεχίζουμε να καταρρίπτουμε την προπαγάνδα των διασπαστών του εθνικιστικού χώρου που προσπαθούν να συκοφαντήσουν και να αποκαθηλώσουν τα είδωλα των Ιδεών μας.
Μετά το βιβλίο του εθνικοσοσιαλιστή Πέτρου Ωρολογά που δημοσιεύσαμε προ τριών ημερών όπου αποκαλύπτεται ότι χαρακτήριζε πρώτο εθνικοσοσιαλιστή τον Ίωνα Δραγούμη, μετά το άρθρο του ΙΔΑ που δημοσίευσα πριν μερικούς μήνες όπου αποκαλύψαμε ότι προέτρεπε τους Έλληνες σοσιαλιστές να στραφούν σε Εθνικό Σοσιαλισμό, έρχεται κι η συνέντευξη του Γιάννη Μάζη όπου ο συγγραφέας χαρακτηρίζει πρωτοφασίστα τον μεγάλο άνδρα που μας εμπνέει. Ο Έλληνας επαναστάτης που με την ζωή του αντιστεκόταν και περιφρονούσε τον συντηρητισμό, την ξενομανία, τον διεθνισμό, την πάλη των τάξεων, την πολιτική των μικροσυμφερόντων, τα εβραϊκά ιδανικά που είχαν επικρατήσει στην Ευρώπη, την μετριότητα των μαζών και την κοινοβουλευτική δημοκρατία, δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο εκτός από ένας αληθινός εθνικοσοσιαλιστής ή φασίστας. 
Εξάλλου ο ίδιος είπε πριν από όλους στην Ελλάδα: «Εθνικόν σοσιαλισμόν, όχι υπό την γνωστήν έννοιαν, αλλ’ υπό την έννοιαν, ότι η εφαρμογή του θα είναι ανάλογος προς το έθνος και προς την κατάστασιν της εξελίξεώς του». Ο άνδρας που περιφρονούσε τις μικρότητες της εποχής του και του περιβάλλοντός του και μισούσε τον χώρο της πολιτικής, είχε την πιο ισχυρή πολιτική διορατικότητα διαπιστώνοντας από το 1914: «Υπάρχει τώρα μια παγκόσμια σχεδόν συνείδηση πως υπάρχουν στη γη επάνω διάφορα έθνη με ξεχωριστή εθνική συνείδηση. Αυτό είναι το principe des nationalites και η εθνολατρεία. Υπάρχει δηλαδή μια δίεθνη ενότητα στη συνείδηση πως τα έθνη ξεχωρίζονται το ένα απ’ το άλλο. Κατά τούτο ο εθνικισμός είναι δίεθνο αίσθημα». 
Όσοι έχουν μελετήσει τον Μεσοπόλεμο και τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο καταλαβαίνουν ότι ο Ίων πολύ πριν εμφανιστούν σε κινήματα οι μεγάλες Ιδέες μίλησε για τον εθνικισμό που θα ένωνε την Φυλή. Το 1919 θα σημείωνε:«Μα μ’ αρέσει και να μη σκοτίζομαι για πάρα πέρα, για ιμπεριαλιστικά σχέδια, μ’ αρέσει η αδελφότητα που αισθάνονται αναμεταξύ τους οι λαοί σαν άνθρωποι, μ’ αρέσει ο Γάλλος να βλέπει τον Γερμανό σαν αδελφό, σαν όμοιό του, σαν άνθρωπο, να βλέπει τη διαφορά του αλλά και να μην τον βρίζει, να μην τον περιφρονεί». Είναι καταφανέστατο ότι ο Δραγούμης ήταν ένας άνθρωπος πολύ μπροστά για την εποχή του. Στο βιβλίο του ο Μάζης γράφει τα εξής ...
για να διαβάσετε ολόκλητο το άρθρο εδώ

Pdf: Πέτρος Ωρολογάς «Ίων Δραγούμης» (1938)


Το 1938 κυκλοφορεί στην Θεσσαλονίκη ένα ακόμη βιβλίο για τον Ίωνα Δραγούμη. Ο συγγραφέας είναι ο Πέτρος Ωρολογάς εκδότης και δημοσιογράφος με καταγωγή από την Κορυτσά, φανατικός εχθρός του Βενιζελισμού και μια από τις μεγαλύτερες μορφές της ελληνικής δημοσιογραφίας. Συμμετείχε στην εκδοτική ομάδα της εφημερίδας «Νέα Ευρώπη» ως αρθρογράφος, μια εφημερίδα από την Θεσσαλονίκη με εθνοκοινωνικό προσανατολισμό στην οποία και υπέγραφε με το ψευδώνυμο Πέτρος Φωτεινός ή Τριάστερος. Διώχθηκε από το μεταπολεμικό καθεστώς και καταδικάστηκε για την συνεισφορά του στην αντιδημοκρατική προπαγανδιστική μηχανή. 
Η ιστοσελίδα μας δεν θα μπορούσε να έχει στα χέρια της αυτό το έργο (σε pdf) χωρίς την πολύτιμη συνεισφορά και το άμεσο ενδιαφέρον ενός παλαίμαχου Αγωνιστή των Ιδεών, του Αθανασίου Γιαλαμά. Ενός υπερήφανου Εβρίτη που μάχεται για την διατήρηση της Ταυτότητας και εδώ και δεκαετίες συνεισφέρει τα μέγιστα στην προάσπιση των Εθνικών συμφερόντων. Ενός ανθρώπου που προβάλλει τον Ελληνισμό και μέσα από τον εκδοτικό οίκο «Θρακικός Οιωνός» που βρίσκεται στην Αλεξανδρούπολη.
Κατεβάστε το βιβλίο εδώ

Βιβλιοπαρουσίαση: Η βιογραφία του Ίωνα Δραγούμη



Συγγραφέας: Μίτση Σκ. Πικραμένου

Έτος έκδοσης: 2013

Σελίδες: 392

Εκδότης: Πικραμένος


Σειρά: Αλληλένδετες Βιογραφίες 3

Ίων Δραγούμης. Ένα βιβλίο που αναφέρεται στην τριπλή του ιδιότητα, του διπλωματικού, του πολιτικού και του πνευματικού ανθρώπου, με φόντο την προσωπική του ζωή και τα πολυποίκιλα θέματα που τον απασχόλησαν. Ένα πρόσωπο που σημάδεψε τις αρχές του εικοστού αιώνα με τη δραστηριότητά του και μένει στην επικαιρότητα χάρη στην άδικη και ακατανόητη δολοφονία του. 

Η βιογραφία του σε πρώτο πρόσωπο δίνει έμφαση στο πώς ο ίδιος αντιλαμβανόταν όσα του συνέβαιναν κι εκείνα που παρατηρούσε γύρω του. Ένα βιβλίο μοναδικό που θα καθηλώσει τον αναγνώστη με τα νέα στοιχεία τα οποία έρχονται στο φως και διαφοροποιούν την εικόνα που είχαμε για τον Ίωνα. Ήταν ένας άνθρωπος που πάντοτε επιδίωκε να είναι αδέσμευτος, ήταν αποφασισμένος και αποφασιστικός και πάλεψε πολύ για όσα πίστευε. Έτσι έγινε και με τις πολιτικές του απόψεις που στην ωριμότητά του άλλαξαν πολύ!

Ο θρύλος του Μαρμαρωμένου Βασιλιά στην ευρωπαϊκή παράδοση.


¨Δεν είναι νεκρός αλλά κοιμάται, καθισμένος στο θρόνο του. Οι λίγοι που τυχαία τον είδαν στην βαθιά σπηλιά λένε πως τα γένια του ακόμα μεγαλώνουν, ενώ κάποιες φορές φαίνεται πως κοιμάται με τα μάτια ανοιχτά. Και όταν θα έρθει η ώρα, θα σηκωθεί, θα μαζέψει τους πιστούς του και θα σώσει τον λαό του από τον κίνδυνο που τους απειλεί”.

 Μαρτυρία για το Μαρμαρωμένο Βασιλιά. Αλλά για ποιον Μαρμαρωμένο Βασιλιά; Τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο; Τον Ιωάννη Βατάτζη, όπως υποστηρίζουν αρκετοί; Η μαρτυρία αυτή όμως θα μπορούσε κάλλιστα να μην προέρχεται απ' την Ελλάδα ή να μην είναι απλά από την περίοδο της παρακμής της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Γιατί η παράδοση αυτή δεν περιορίζεται τοπικά ή χρονικά αλλά υπάρχει σχεδόν σε όλους τους Ευρωπαϊκούς λαούς.

Σε αντίθεση με την ιουδαϊκή παράδοση της αναμονής του Μεσσία, που θα οδηγήσει τον εκλεκτό λαό του στην κυριαρχία, οι ευρωπαϊκοί λαοί επέλεξαν μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση. Ο εκλεκτός δεν είναι o απεσταλμένος του Θεού, αλλά είναι ο Ήρωας, που δεν πεθαίνει, παρά το πεπρωμένο που του επεφύλαξε τη μοίρα του αιώνιου ύπνου. Πηγάζοντας ίσως από τις αρχέγονες δοξασίες των Ινδοευρωπαίων, που τοποθετούσαν τους θεούς τους επάνω σε βουνά και στον ουρανό, αυτή τη φορά οι ρίζες του βουνού και οι σπηλιές του ορίζονται ως τόπος στον οποίο ο Ήρωας κοιμάται, προστατευμένος μέχρι την έλευση της κατάλληλης στιγμής. 

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Η ομιλία - ηχητικό αρχείο - της Χριστίνας Κότσαρη για την άγνωστη Θυσία των Εθνικιστών της 9ης Μαΐου 1956 (Ελληνική Δράση Καλαμάτα 27.05.2017) soundcloud&youtube



Η Ελληνική Δράση τίμησε τον Δράκο της Πόλης


Η Ελληνική Δράση τίμησε τον τελευταίο αυτοκράτορα της Πόλης  Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, σε μια εκδήλωση που ακούστηκαν άγνωστες πτυχές από την ζωή και την δράση του. Αρχικά ο πρόεδρος του συλλόγου Χασάπης Αθανάσιος ευχαρίστησε τους παρευρισκόμενους για την παρουσία τους, καλοσωρίζοντας τους δύο ομιλητές.

για περισσότερα εδώ

Ο καλογερισμός έριξε την Πόλη



Η αποφράδα ημέρα της 29ης Μαϊου του 1453 μας αφήνει ένα δίδαγμα το οποίο δεν πρέπει να παραβλέψουμε ούτε ως Έλληνες αλλά ούτε ως φασίστες: ο καλογερισμός υπήρξε και παραμένει εχθρός του Έθνους και της Φυλής και φέρει την ευθύνη για την Άλωση της Αυτοκρατορίας μας. 

Ακόμα και σήμερα προωθείται το καλογερικό πνεύμα μέσω κάποιων προφητειών όπου ξεδιπλώνεται το σχέδιο του Θεού και ότι η Ελλάς χωρίς να κάνει απολύτως τίποτα θα ξαναγίνει μεγάλη και θα πάρει την Πόλη, ότι θα γίνουν πόλεμοι αλλά δεν θα πολεμήσουμε εμείς κι ότι ο Θεός μας τιμωρεί επειδή απομακρυνθήκαμε από τον λόγο του. 

Αυτά και άλλα πολλά προωθούν μια παθητικότητα η οποία είναι καταστροφική και συνάμα αντίθετη με το φασιστικό ιδεώδες. Ο Περικλής Γιαννόπουλος που δεν ήταν πολέμιος της θρησκείας εντόπισε το πρόβλημα του καλογερισμού και εναντιώθηκε με την αιχμηρή του πένα και τον οργισμένο λόγο του. Παραθέτω αρχικά τα λόγια του από βιβλίο «Έκκλησις προς το Πανελλήνιον Κοινόν» και εν συνεχεία τα όσα καταγράφει η έγκυρη εγκυκλοπαίδεια «Ήλιος» για την νοσηρή επίδραση του καλογερικού πνεύματος κατά του Έθνους και της Φυλής.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Ίων Δραγούμης: Αρβανιτιά (άρθρο στο Νουμά)


Αρβανίτες: η Δρακογενιά του Πύρρου και του Σκεντέρμπεη.


Άρθρο του Ίωνα Δραγούμη που δημοσιεύτηκε στον
«Νουμά» τον Φεβρουάριο του 1912 με την υπογραφή «ΙΔΑΣ».

ΑΡΒΑΝΙΤΙΑ
Το Σούλι πάει, μας το τραγούδησε σε πεντέξη εξαίρετες ζωγραφιές – μια σταλιά ρωμαντικές μονάχα μολονότι επιγραμματικές – ο κ. Βλαχογιάννης. Και με το Σούλι άρχισε να τελειόνει και η παράδοση του φαγωμού μας με τον Αρβανίτη. «Αρβανίτης» είναι ο Τουρκαλνός, ο Τόσκας, ο Γκέκας, που πάντα του σ’ αμαχή βρισκόταν με το Χριστιανό, το Ρωμιό, τον «Έλληνα», κι ακόμα σε κάποια μέρη, στην ‘Ηπειρο, βρίσκεται και τώρα.



Ο Ηπειρώτης είναι ο καλλίτερος συνάμα και ο χειρότερος σύμβουλος όσο για να καταλάβουμε, οι Αρβανιτάδες τι πράμα είναι και πως πρέπει να τους φερνόμαστε. Καλός σύμβουλος, για να σου χαρακτηρίσει τέλεια τον Αρβανίτη, τον ξέρει από την κορφή ως τα νύχια. Κακός σύμβουλος, για να σου υποβάλει πολιτική απέναντι στους Αρβανίτες στενή και κοντόφθαλμη.

Σου λέει άξαφνα πως ο Αρβανίτης είναι πονηρός, πλιατσικολόγος, ανόργωτος, πολεμιστής, στολιδιάρης – σαν κανένα όμορφο πουλί που δείχνει σαν άρματα τα φτερά του. Και πονηρός είναι και πλεονέχτης είναι και πρωτόγονος είναι και όλα τα άλλα που σου αριθμούν οι Ηπειρώτες τάχει. Μα όταν σου λεν τους μισούμε και πρέπει να τους μισείτε και σεις, γιατί στα μέρη μας, εκεί που συναπαντιόμαστε, οι Ρωμιοί και οι Αρβανίτες, μας τυραννούν και μας βασανίζουν επειδή έχουν την κυρίαρχη θρησκεία και την κυρίαρχη φυλή τους, τους Τούρκους, μαζί τους, δεν πρέπει η ταραχή για τα βάσανα των αδερφών μας να μας παραφέρνει. Άμα βρίσκει, όποιος και νάναι, απακούμπι και δύναμη, γίνεται τύραννος, ή καλλίτερα, άμα αντικρύσει κανένας άνθρωπο πιο αδύνατο του έρχεται να τον κάνει δούλο του. Λοιπόν τυραννούν οι Αρβανίτες. 

Μα ας πάρουν αν θέλουν άρματα και οι χριστιανοί και ας τους τυραννίσουν κι αυτοί. Οι μπέηδες από τον Αλή-πασά έχουν κάμει χωριά ολόκληρα χριστιανικά, τσιφλίκια τους. Η Τουρκία κληρονόμησε κι αυτή μερικά καταπατημένα χριστιανικά τσιφλίκια από τον ίδιο τον Αλή, όταν τον κατέστρεψε. Ο δραγάτης ο Αρβανίτης τυραννάει κι αυτός, ο χωροφύλακας είτε Τούρκος είτε Αρβανίτης (το ίδιο κάνει το κάτω κάτω της γραφής) κι αυτός βασανιστής, ο δεκατιστής που παίρνει τα βασιλικά δοσίματα, τύραννος κι αυτός, και Αρβανίτης τις περισσότερες φορές.Είναι φυσικό λοιπόν οι Ρωμιοί να σιχαίνονται τον Αρβανίτη, στην Ήπειρο. Ως τόσο ούτε η Αρβανιτιά βρίσκεται στην ‘Ηπειρο ούτε οι Ηπειρώτες είναι όλοι οι Έλληνες.

Σφυριά και αμόνια πολεμάν, την ώρα τούτη, για να φτειάξουν μιαν Αρβανιτιά. Οι Αρβανίτες, ενώ ήταν Αρβανίτες πάντα, δεν έλαβαν συνείδηση εθνική ξεχωριστή από τους Τούρκους παρά στα τελευταία χρόνια και πάλι όχι όλοι. Είναι ακόμα χωρισμένοι σε φυλές, σε οικογένειες, σε αρχηγούς, που τρώγονται αναμεταξύ τους και εκδικιούνται, και σε πολλά μέρη δεν εχώρισαν ακόμα οι Αρβανίτες καθαρά τον εαυτόν τους από τον Τούρκο. Μα ολοένα γίνεται το έθνος το Αρβανίτικο μέσα στην συνείδηση των Αρβανιτάδων. Άρχισαν από το 19ον αιώνα οι Τόσκηδες και προπάντων μερικοί χριστιανοί – οι πιο διανοητικοί να πούμε Αρβανίτες – να δείχνουν στους άλλους πως είναι ξεχωριστό από τους Τούρκους έθνος. Η ελληνική γειτονιά τους επηρέασε βέβαια σ’ αυτό, και η μόρφωση που δώκαμε μείς στους χριστιανούς. Βάλθηκαν και οι Μιρδίτες, οι καθολικοί, η παπιστάνικη προπαγάντα και τα σκολειά τους, να δώσουν και στους Γκέκηδες να καταλάβουν πως είναι προπάντων Αρβανίτες. 
Τα προνόμια της ασυδοσίας και της οπλοφορίας των Γκέκηδων, αποτέλεσμα της αδυναμίας των Τούρκων να τους επιβληθούν, άρχισαν να γίνονται αφορμή να ξυπνούν και τούτοι εθνικά, από τον καιρό που αποφάσισε το Τούρκικο το κράτος να μεταρρυθμίζεται ευρωπαϊκά με ταχτικές στρατολογίες, ταχτικούς φόρους, συγκεντρωτικά συστήματα και άλλα τέτοια καμώματα ξένα στους Τούρκους.Άμα θέλησε το κράτος, δηλαδή η Πύλη, να χτυπήσει τα αρβανίτικα προνόμια, πάλεψαν οι Αρβανίτες και χύθηκε αίμα. Και κάθε χρόνο τώρα γίνεται και από μια τέτοια αιματοχυσία. Το αίμα αυτό έσκαψε βάραθρο βαθύ που ξεχώρισε τους Αρβανίτες, τους εγδικητές, από τους Τούρκους τους καταχτητές, που θέλησαν να μεταμορφωθούν μονομερώς σε μεταρρυθμιστές. Αφότου μάλιστα και τούτοι κατάντησαν ν’ αποχτήσουν εθνική συνείδηση και ο εθνικισμός τους έφερε το σύνταγμα στην Τουρκία, όπως οι άλλοι οι Μουσουλμάνοι, οι Κούρδοι και οι Άραβες, έτσι και οι Τουρκαλβανοί συναιστάνθηκαν καθαρότερα την ξεχωριστή τους υπόσταση, το εθνικό τους είναι.
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Αφισοκόλληση στο κέντρο της Καλαμάτας για την ομιλία της 27ης Μαΐου




Βιβλιοπαρουσίαση: Προσπάθειαι Άξιαι Τιμής - Τα Φασιστικά κινήματα στην Ελλάδα του μεσοπόλεμου



Ποιος γνωρίζει αλήθεια για το πολιτικό κλίμα της Ελλάδος του μεσοπολέμου; Για τις αντικομμουνιστικές φοιτητικές ενώσεις, τις οργανώσεις και τα κόμματα που είχαν έναν ξεκάθαρα εθνικιστικό και λαϊκό χαρακτήρα, που θα μπορούσε μέσα στο πνεύμα της εποχής να ονομαστεί και φασιστικός; Μάχες στα Πανεπιστήμια, πορείες σε στρατιωτική παράταξη στους δρόμους της Αθήνας, οι Κυανοχίτωνες της οργανώσεως Ελλήνων Εθνικιστών του Γιάνναρου και άλλα άγνωστα στοιχεία αποκαλύπτονται μέσα από τις σελίδες του βιβλίου αυτού.  

Γιατί Είμαι Φασίστας


"Στις μέρες μας, η χρήση του όρου φασισμός είναι εντελώς αυθαίρετη, με αποτέλεσμα ο καθένας να την χρησιμοποιεί κατά το δοκούν, μέσα σε ένα πεδίο ακαθοριστίας και γενίκευσης. Όλοι μπορούν να είναι «φασίστες» ανάλογα με τους σκοπούς των κατηγόρων τους. Έτσι, κρίνεται αναγκαία η καινούρια έκδοση από τις εκδόσεις Λόγχη του βιβλίου του σημαντικού ιστορικού Volpe ούτως ώστε να τεθεί το ζήτημα στην σωστή του βάση. Είναι μια πράξη αντίθετη στην παραπληροφόρηση και στην πνευματική ασυδοσία που επικρατεί. Η Ιστορία του Φασιστικού Κινήματος του Volpe, μαζί με το βιβλίο ο Φασισμός και οι ιδεολογικαί του βάσεις του Γεώργιου Παμπούκα και το Κορπορατιβιστικό Κράτος, απότελούν μια τρίλογία μέσω της οποίας ο απροκατάληπτος αναγώνστης μπορεί να εξαγάγει χρήσιμα και καίρια συμπεράσματα για το ιστορικό φαινόμενο του Φασισμού και να συμπεράνει τους λόγους για τους οποίους κατέληξε η έννοια αυτή να χρησιμοποιείται σήμερα με αυτόν τον τρόπο"



Γιατί Είμαι Φασίστας

του Ν.Α.

Εισαγωγή

«Είμαι Φασίστας».[1] Πολλοί θα παραξενευθούν από αυτήν τη δήλωση . Σύμφωνα  με την επικρατούσα πολιτική και ιδεολογική αντίληψη, η οποία επιβλήθηκε μετά το 1945, ο «Φασισμός» είναι ότι χειρότερο υπήρξε ποτέ στην ιστορία. Διότι, λένε, προκάλεσε το μεγαλύτερο έγκλημα στην ιστορία, το «Ολοκαύτωμα» των Εβραίων που κόστισε τη ζωή σε 6 εκατομμύρια περίπου αθώους Εβραίους. Ένας λογικός άνθρωπος θα γίνει κατευθείαν αντιφασίστας εάν πληροφορηθεί κατά αυτόν τον τρόπο, ποιος άλλωστε συμφωνεί με το φόνο 6 εκατομμυρίων αθώων ανθρώπων, εκτός αν είναι διεστραμμένος. Κατά  αυτόν τον τρόπο ο οποιοσδήποτε από το 1945 και μετά, είναι οπαδός της Φασιστικής ιδεολογίας θεωρείται ή αδαής ή εντελώς παρανοϊκός, εφόσον συμφωνεί με τη δολοφονία αθώων. Όμως ο Φασισμός δεν είναι αυτό. Ασχέτως εάν συνέβη το «Ολοκαύτωμα» όπως η «ορθόδοξη» ιστοριογραφία μας διηγείται, για ποιο λόγο κάποιος να θεωρείται παρανοϊκός επειδή υποστηρίζει μία πολιτική θεωρία; Εάν πήγαινε έτσι, τότε δεν θα έπρεπε κανείς να υποστηρίζει τίποτα, ούτε θρησκεία ούτε ιδεολογία, αφού δεν υπάρχουν «εγκλήματα» που να μην έχουν διαπραχθεί στο όνομα κάποιας ανώτερης αξίας, θρησκευτικής, εθνικής, πολιτικής ή κοινωνικής. 

Αυτοί οι οποίοι κατηγορούν τον Φασισμό ως βίαιο και καταπιεστικό ξεχνούν, μάλλον, τις χιλιάδες των νεκρών της Γαλλικής Επαναστάσεως (η οποία θεμελίωσε την κοινοβουλευτική δημοκρατία), τις πολλές χιλιάδες νεκρών των άλλων δημοκρατικών επαναστάσεων του 19ου αιώνος, τις χιλιάδες νεκρών της Μπολσεβίκικης Επανάστασης στη Ρωσία. Συγκεκριμένα οι Κομμουνιστές δεν έχουν κανένα δικαίωμα να μιλούν για «τυραννία» και «δικτατορία» εάν σκεφθεί κανείς ότι τα Κομμουνιστικά καθεστώτα θανάτωσαν δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους (με τις πιο μικρές εκτιμήσεις μόνο 3 εκατομμύρια στη Ρωσία της σταλινικής περιόδου), ανθρώπους που μέχρι χθες ήταν συνεργάτες τους, αλλά που για κάποιο λόγο κάτι συνέβη και έγινε ότι έγινε. Οι φιλελεύθεροι επίσης δεν έχουν δικαίωμα να κατηγορούν τους Φασίστες ως «ρατσιστές», ξεχνώντας ότι η αποικιοκρατία υπήρξε αποκλειστικό γέννημα της καπιταλιστικής δημοκρατίας, ότι στις ΗΠΑ έως και τις αρχές του 60’ ίσχυαν φυλετικοί νόμοι, ότι το περιβόητο Απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής ήταν ένα καθόλου δημοκρατικό καθεστώς με εκλογές, πρωθυπουργό, που απλώς ίσχυαν φυλετικές διακρίσεις ανάμεσα στις εθνικές κοινότητες του. Επιπλέον όποιος υποστηρίξει την ευγονική χαρακτηρίζεται αμέσως «φιλοναζί», και αποκρύπτεται ότι φανατικοί οπαδοί της ήταν ο Ουίνστον Τσόρτσιλ καθώς και ο φιλελεύθερος δημοκράτης και κορυφαίος βιολόγος, Τζούλιαν Χάξλεϋ. Αφού έγιναν κάποιες απαραίτητες διευκρινήσεις, ας πάμε στο κυρίως θέμα μας.


Τι είναι ο Φασισμός;

Τι είναι ο Φασισμός; Αυτό είναι ένα μεγάλο ερώτημα στο οποίο έχουν δοθεί πολλές απαντήσεις ανά καιρούς. Καταρχάς υπάρχει η μαρξιστική θεώρηση. Σύμφωνα με αυτήν, ο Φασισμός δεν είναι τίποτα άλλο παρά η πιο σκληρή, τυραννική και δολοφονική έκφανση του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι ένα γέννημα της κεφαλαιοκρατίας, το οποίο καταπολεμεί το λαϊκό κίνημα και ποθεί την καταστροφή του. Έτσι ο Κομμουνισμός θεωρείται φύσει εχθρός του Φασισμού, αφού ο ένας υποστηρίζει την προλεταριακή επανάσταση ενώ ο άλλος επιχειρεί την συντριβή των εργατών. Αυτή η ερμηνεία όμως έχει πολλά κενά. Καταρχήν δεν μπορεί να εξηγήσει για ποιο λόγο δεν επικράτησε σε ολόκληρη την Ευρώπη ο Φασισμός (εφόσον η μοίρα του καπιταλισμού θεωρείται παντού κοινή) παρά μόνο σε δύο χώρες. Επιπλέον πως εξηγείται η μαζική στήριξη της γερμανικής εργατικής τάξεως προς το NSDAP, εάν αυτό ήταν κόμμα των μεγαλοαστών; Πως γίνεται στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο να βρέθηκαν σύμμαχοι ο Κομμουνισμός και ο Φιλελευθερισμός (δηλαδή ο Καπιταλισμός) από τη μία και ο Φασισμός από την άλλη, εάν ο Φασισμός δεν είναι τίποτα άλλο  παρά Καπιταλισμός σε δικτατορική μορφή; Αυτά και πολλά άλλα ερωτήματα τίθενται συνεχώς και βεβαίως κανείς κομμουνιστής δεν δύναται να απαντήσει. Μία άλλη θεωρία του Φασισμού, που προτάθηκε κυρίως από κάποιους φιλελεύθερους κοινωνιολόγους, θεωρεί τον Φασισμό ως το αποκορύφωμα της ηθικής σήψεως του αστικού συστήματος, την ασθένεια η οποία εμφανίζεται όταν λείπουν οι ηθικές και πολιτιστικές αξίες από ένα κράτος. Και αυτή η θεώρηση όμως είναι προβληματική, διότι πως είναι δυνατόν να υπήρξαν φασιστικά κινήματα σε χώρες οι οποίες δεν είχαν αστικό καθεστώς π.χ. Ρουμανία και Ουγγαρία και ούτε βρίσκονταν υπό ηθική κρίση π.χ. Ιταλία; Άρα και αυτή η εξήγηση είναι ανεπαρκής.  


Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει, από ορισμένους ιστορικούς και πολιτικούς επιστήμονες, μία εντελώς νέα προσέγγιση του φαινομένου. Ο Φασισμός δεν είναι αντιδραστικός, όπως διαβεβαίωναν επί δεκαετίες οι μαρξιστές και οι φιλελεύθεροι κοινωνιολόγοι, αλλά ουσιαστικά επαναστατικός και νεωτερικός. Δεν ήταν μία επιστροφή στην προνεωτερική εποχή, παρόλα τα προνεωτερικά στοιχεία του, αλλά ένα βήμα προς μία νέα νεωτερικότητα.  Σύμφωνα με τον Αμερικανοεβραίο ιστορικό και διανοούμενο Τζορτζ Μόσσε ο Φασισμός «ήταν πάνω από όλα μία πολιτιστική επανάσταση, μία επανάσταση από τα Δεξιά» βασιζόμενη στη φυλή και τον ιδεαλισμό που ήρθε να αντικαταστήσει τον φιλελεύθερο υλιστικό πολιτισμό του 19ου αιώνος.[2] Ο Ισραηλινός ιστορικός Ζέεβ Στέρνχελλ πιστεύει ότι ο Φασισμός στόχευε στην δημιουργία ενός νέου πολιτισμού (the creation of a new civilization) βασισμένο στον φυλετισμό και τον εθνοτικό εθνικισμό, συμφωνώντας περίπου με τον Μόσσε. Για τον Γερμανό ιστορικό και φιλόσοφο Ερνστ Νόλτε ο Φασισμός υπήρξε γέννημα συγκεκριμένων συνθηκών, είχε δικούς του υπερβατικούς στόχους και αναδύθηκε κυρίως ως αντίδραση στον μπολσεβικισμό, ο οποίος απειλούσε να καταστρέψει τις αξίες του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ο Βρετανός ιστορικός Ρότζερ Γκρίφιν[3] θεωρεί ότι ο Φασισμός υπήρξε ένα κοσμοϊστορικό επαναστατικό κίνημα του πλέον ριζοσπαστικού και παλιγγενετικού εθνικισμού που επιχείρησε να μεταμορφώσει την όψη της κοινωνίας και της ιδεολογίας. Για εμένα ο φασισμός υπήρξε η μεγαλύτερη πολιτιστική και ιδεολογική επανάσταση του 20ου αιώνος, όπως παραδέχεται και ο Αμερικανός ιστορικός Στάνλεϋ Πέιν[4].Ήταν αντικομουνιστικός διότι ήταν εθνικιστικός, αντιφιλελεύθερος διότι ήταν παραδοσιακός, αντικαπιταλιστικός διότι στόχευε στην μετατροπή του καπιταλισμού και την αντικατάσταση του με ένα νέο κοινωνικοοικονομικό σύστημα και αντισυντηρητικός διότι αρνείται τις συμβατικές αστικές αρχές του συντηρητισμού και επιδιώκει την αλλαγή του κοινωνικού και πολιτισμικού status quo.  Είναι η πολιτική δύναμη η οποία αναβιώνει σήμερα στην Ελλάδα, και επιζητεί την καταστροφή του παρηκμασμένου και σάπιου κοινωνικοπολιτικού κατεστημένου της λεγόμενης «Μεταπολίτευσης».


Γιατί είμαι Φασίστας

Είμαι λοιπόν Φασίστας, διότι είμαι ιδεαλιστής και πολέμιος του υλισμού, γιατί είμαι εθνικιστής και θέλω το έθνος μου να αναγεννηθεί από την τέφρα του, όπως ο μυθικός Φοίνιξ. Είμαι Φασίστας σημαίνει πάνω από όλα έχω ήθος και αρχές ( ο Φασισμός δεν είναι για όλους τους ανθρώπους διότι δεν ταιριάζει με όλα τα είδη χαρακτήρα). Διαθέτω το αίσθημα της δικαιοσύνης και - όπως ο Σωκράτης - είμαι νομοταγής αλλά όχι νομιμόφρων. Συνδυάζω τα καλύτερα στοιχεία της Αρχαιότητας και του Μεσαίωνος, γιαυτό είμαι ενάντια στον μοντερνισμό, και σε κάθε «μετανεωτερικό κίνημα» που καπηλεύεται αξίες και ιδανικά (π.χ. οικολογία, φεμινισμός, ΛΟΑΤ κίνημα κ.λ.π.), Είμαι κατά του φεμινισμού όχι διότι θεωρώ κατώτερη την γυναίκα αλλά διότι μισώ τον φιλελευθερισμό, ο οποίος γέννησε τον φεμινισμό ενώ είμαι κατά των λεγόμενων «οικολόγων» όχι γιατί είμαι υπέρμαχος της βιομηχανοποίησης, αλλά γιατί το εν λόγω κίνημα καπηλεύεται την έννοια της οικολογίας και της δίνει πολιτική χροιά. Είμαι φασίστας διότι πιστεύω στο μύθο του «Νέου Ανθρώπου», του ανθρώπου με διαφορετική ηθική και ιδεολογική αντίληψη ,με ξεχωριστή θεώρηση των πραγμάτων από τον υλιστή - ευδαιμονιστή μαζάνθρωπο του φιλελευθερισμού. Είμαι Φασίστας γιατί αποδέχομαι το όραμα του μεγάλου Πλάτωνος για την Αρίστη Πολιτεία και επιδιώκω την πραγμάτωση της, έστω και εάν δεν υπάρχει ούτε μία ένδειξη επιτυχίας. Είμαι Φασίστας διότι αρνούμαι τον αθεϊσμό (λανθάνοντα στο Φιλελευθερισμό και κυρίαρχο στον Κομμουνισμό) και αποδέχομαι την ύπαρξη ενός Υπερτάτου  Όντος, του Θεού, που δημιούργησε το Σύμπαν  και έφερε τα πράγματα από την ανυπαρξία στην ύπαρξη και υποτάσσομαι στη θέληση του, πράττοντας το θέλημα Του. Τέλος, είμαι Φασίστας, διότι είμαι ελεύθερος πνευματικά και ψυχικά και όχι δούλος του χρήματος ή της ύλης, είμαι οπαδός της πραγματικής ελευθερίας του ανθρώπου, όπως αυτή πραγματώνεται μέσα από την Εθνική Κοινότητα.

[1] Πρέπει να γίνει μία απαραίτητη διευκρίνιση όσον αφορά τον όρο «Φασισμός». Σε αυτό το κείμενο όταν μιλάμε για Φασισμό εννοούμε τον όρο με την έννοια του «γενικού Φασισμού» (generic fascism) δηλαδή ως τα εθνικιστικά πολιτικά κινήματα που εμφανίσθηκαν μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ευρώπη. Σε αυτήν την κατηγορία εμπίπτουν τόσο ο κατεξοχήν Ιταλικός Φασισμός και ο Εθνικοσοσιαλισμός όσο και η Ισπανική Φάλαγγα , η Ρουμανική Λεγεώνα, το Ουγγρικό Σταυρός-Βέλος, η Ελληνική ΕΕΕ κ.α.

[2]  Βλ. το έργο του «Nazi Culture» (Νέα Υόρκη 1966) καθώς και το «The Crisis of German Ideology. Intellectual Origins of the Third Reich» (Νέα Υόρκη 1964).

[3] Βλ. την εξαιρετική ερμηνεία του στο «The Nature of Fascism», Oxford 1991. «Η ανάλυση του Γκρίφιν είναι τόσο πλούσια, που από όλες τις σύγχρονες ερμηνείες είναι αυτή που αξίζει να διαβαστεί ολόκληρη», ισχυρίζεται ο Στάνλεϋ Πέιν.

[4] Βλ. το ανεπανάληπτο έργο του «Η Ιστορία του Φασισμού», Αθήνα 2000. 

Βιβλιοπαρουσίαση: Η ΜΑΥΡΗ ΣΚΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ (β' έκδοση - αναθεωρημένη) Εθνικοσοσιαλιστικές και Φασιστικές οργανώσεις στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου και της Κατοχής (1923-1945)

Rotting Christ - Orders from the dead

Το αντάρτικο της Πάφρας.



Το αντάρτικο της Πάφρας έχει αμέτρητες γνωστές ιστορίες φρίκης, ηρωισμού και θυσίας, και πολλές άγνωστες αφού δεν επέζησαν αρκετοί για να τις διηγηθούν.
Ειδική μνεία κάνει στα απομνημονεύματά του και ο Μητροπολίτης Γερμανός Καραβαγγέλης: «τα βουνά της Πάφρας χαμήλωσαν και προσκύνησαν την παλικαριά και ανδρεία των ανταρτών του Κιζίλ Ιρμάκ», ενώ σε επιστολή του σε εφημερίδα των Παρισίων λέγει πως πλέον των 40.000 Παφραίων εξήχθησαν. Ο φόρος αίματος βαρύς. Στη μαύρη βίβλο του κεντρικού συμβουλίου των Ποντίων αναφέρεται πως πρώτα η Πάφρα και έπειτα η Αμισός προσέφεραν τον μεγαλύτερο φόρο αίματος και δεν είναι οι μοναδικές αναφορές

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Το πραγματικό πρόσωπο των υπερασπιστών του αντιφασισμού.

Βιβλιοπαρουσίαση: Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης (του Τσοπάνη Κωνσταντίνου)


Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης
το χρονικό του Λεονάρδου του Χίου